همیشه از اینکه اضافه وزن ندارم و تو خونه و مهمونی و تولد میتونم هر نوع غذا و دسری رو که دوست دارم بخورم بدون اینکه نگران چاق شدن باشم خوشحالم، دوستام با حسرت میگن خوش به حالت که استعداد چاقی نداری. تنها نکته آزاردهنده این بی استعدادی در چاق شدن تو ماه رمضونه با اینکه هیچوقت فلسفه این همه گرسنگی کشیدن تو ماه رمضون برام قابل هضم نبوده، تقریبا همیشه روزه گرفتم با این غصه که بعد ماه رمضون چقدر باید زحمت بکشم تا این دو کیلو کاهش وزن رو جبران کنم که به وزن مطلوبم برگردم. به هر حال غرغر فایده ای نداره و باید روزه گرفت.

***************

امروز بعد ار 75 روز کار کردن بهم اطلاع دادن که شنبه واسه مصاحبه و گزینش نهایی برم هسته گزینش، با این چیزهایی که در مورد سوالات و مراحل گزینش شنیدم از الان دارم می لرزم.

داشتم رساله و قانون اساسی رو میخوندم که چشمم افتاد به کمد، مثل برق گرفته ها پریدم سر کمد هر چی گشتم دیدم مانتوی مناسب واسه روز گزینش ندارم، مانتوهام خیلی تنگ و کوتاه نیستن ولی به درد روز گزینش هم نمی خورن. ناامیدانه داشتم فکر میکردم حالا باید برم یه مانتوی گشاد و بلند بخرم که احتمالا بیشتراز یکبار هم پوشیده نمیشه که چشمم به ماتنوی دوست خواهرم* افتاد که گذاشته بود خونه ما و از اونجایی که دو سایز بزرگ تر از منه مانتوش تو تن من جون میداد واسه برگزاری هر گونه مراسم مصاحبه و گزینش، خلاصه ازش اجازه گرفتم که مانتوش رو بپوشم.

امیدوارم روز مصاحبه مجبور به دروغگویی نشم. بعدش میام یک جلسه گزینش واقعی رو براتون تعریف میکنم.

امیدوارم زودتر سیستم گزینش کشور از تصمیم گیری بر اساس ظاهر و مذهب افراد به گزینش بر اساس علم، تخصص و مسولیت پذیری افراد تغییر کنه.

* دوست پسر این خانم کادو براش مانتو خریده بود و خانم هم مانتو رو گذاشته بود خونه ما، تا در شرایط مناسب که از سوالات مامانش در امان باشه کادوش رو ببره خونشون.